Wojna.

Ciemne chmury zawiści
Ciemna chmury zazdrości
I wszystkie łotrostwa świata
Zatoczyły krąg nad głowami
Rykiem niczym grzmot poczęły brechać
I maluczkich ludzi w tłum zbitych przeraziły a twarze strachem splamiły.

Dobro i radość odeszły
Dobro i radość przygasać poczęły
A człowiek choć pan świata
Za kromkę chleba zabija brata
Śmierć i destrukcja
Zniszczenie i strzaskanie
Taki widok ukazał się oczom człowieka, autora tego ziszczonego świata
A ferment rozsiał się, zagnieździł i serca wydarł z piersi.

Brak nadziei
Brak pokrzepienia
Wszystko jak pył na wietrze uleciało
Dlaczego?
Po co i za kogo?
Nic już nie ma znaczenia
Cofnąć czasu nie potrafią
Ból i tęsknota, cierpienie i przestroga na smutnych twarzach się pokazały
A w dłoniach proch
A w dłoniach broń i plamy krwi ... wojny czasem namazane.